olmak yada olmamak

ay büyüyor sessiz gecede
ay bir anda düş yüreğime
......
içimin sıkıntısı nedir bilmiyorum ama
uzun birzamandır kendimi bukadar bitkin hissetmemiştim.
beynimin içinde varolmanın dayanılmaz ağırlığı var.
bunun dışında sayısını bilemeyeceğim kadar çok eylemsiz kalmış
düşünceler mevcut!
bu tıpkı çıkmaz sokağa sapıp geri dönmeye üşendiğin için
acaba nereden atlayıp da diğer sokağa geçerim
diye düşünüp, anlamsız atraksiyonlara girmek gibi bişi.
birkaç planım var aslında.
bunların başında göçmek,terk-i diyar etmek ,başka memleketlerin suyunu havasını
koklamak gibi accık pollyannavari bir durum var.
sonra sırayla ....
off yaa neler saçmalıyorum.
yok işte yoookkk
aslında ne hayatıma ne kendime ne de başka birşeye dair bir planım yok..
ve sanırım bu plansızlık benim beynimi yiyen en büyük kemirgen.
şimdiye kadar bir idealim amacım yapmak istediklerim kısacası bir sıralamam vardı.
ama şimdi yok..
ama olmalı.
geçen hafta bir arkadaşım intihar etti.
hem de hiç bu tarz bir düşünce yapısı nekadar zorluklardan geçsede barındırmadığını düşündüğümüz bir arkadaşım.
çok şükür kurtuldu.
bu olay bende herşeyin bir sınırı olduğunu görmeme birkez daha neden oldu.
bu nasıl bir ruh hali bilmiyorum.bilmek de istemem açıkçası.
ailemin ve sevdiklerimin üzülmesi dışında insanların bana acıyarak baktığını
görmek ...işte asıl acı ve sınır bu olurdu..
bu birazda benim gurur olgusuna verdiğim aşırı önemden kaynaklanıyor sanırım.
çünkü bu beden bize emanet onu layıkıyla taşımamız lazım.
ruhun yorgunluklarını kırıklarını acılarını bedene yükleyemeyiz.
off çok zor bir karar olsa gerek.
hem zor hem de çok ince bir çizgi.
olmak ya da olmamak işte bütün mesele bu.