yanlış..

bu kadar aptal olmamalıydım..
eğer anneannemin bize hayata dair söylediği bir cümleyi yine hayata dair uygulayabilseydim şimdi bukadar yorgun olmazdım.
"karşındakini hep kötü belle, eğer iyi çıkarsa çok sevinirsin.yok eğer kötü çıkarsa zaten şaşırmazsın!"

şimdiye kadar karşıma kötü diye tabir edebileceğim biri(leri) çıkmadı çok şükür:) ama bu bende iyi izler bıraktıkları anlamına gelmiyor.
ruhumun beynimin ve yüreğimin en derin en ben olan yanlarını açmak öyle sanıldığı kadar kolay değil.kapatırken birgün açacağımı biliyordum.hemde güven duygusunu en temel sayana.
açtım.çünkü açtım.güvenmek inanmak ve en önemlisi incinmemek adına.çoğumuz gibi....
sevdim.hemde sindire sindire sevdim.seni seviyorum dediğimde "nerden çıktı şimdi bu?" diye soran sevgilinin dillerine hafif sitem ederek ama inatla.onunda yanılmamak istediğini bilerek ve onu yanıltmamak isteğiyle.umutla huzurla aşkla...
rahatça istekle arzuyla...
ama her söylenen sözün her yapılan davranışın her kendine de kalma isteğinin boğazımda yumruya dönen gözlerimde yaşa dönen ve en acısı yüreğimde çiziğe dönen halleri beni yordu,yıldı,üzdü,ezdi geçti...
sevdiğim bu değildi.sevdiğim, nefesiyle uyuduğum , elini tutarken bir olduğum ;bu değildi.yeşil dev geri gelmişti.hemde hırçın dengesiz ve ağır kelimeleri seçerek inciterek geri gelmişti.bencildi.çirkindi.dengesizdi.o değildi...
ama oydu.gözlerini açarak ve ağzından çıkan her kelimeyi böğrünün en derininden hissederek sarfettiğinde önce ben bittim.sonra biz..
şimdi ne yapmalıyım?
bana gurur diyor..
keşke gurur yapıyor olsaydım.....
onu aşabilirdim.
şimdi sanduka kapandı...