yaz yaz yaz

kelimelersiz ne kadar yalnızız?
kelimelerimiz; bizim yüklediğimiz anlamların ne kadar uzağında olabiliyor bazen?anlatmak ne kadar yıkıcı ve yorucu geliyor hatta..bir tembellik üflenmiş gibi üstümüze..ağzımızı açıp kelimelerin yüreğimizden çıkmasına izin vermediğimiz zamanlar da oluyor..bu tamamen tecrübelerden yediğimiz falakaların izlerini tekrar hissetmemek için kendimizin yarım yamalak kurduğu çadırlar mı?içinde  bir kişilik uyku tulumundan başka bir şey olmayan...
ben yalnız kalmayı sevmiyorum..kelimeleri seviyorum..ama bazen kelimeler yalnız bırakıyor bizi..belki de bize ait olmadıklarını hatırlatmak istiyorlar acımasızca..halbuki biz olmadan varolamazlar..bütünleşip oluşturdukları cümleler bize aittir oysa..bizden çıkıp yayılırlar..

sarte; onu hapsettikleri yerde her türlü engellemelere karşı yazmaktan; kelimeleri kullanmaktan vazgeçmedi..kanını bile kullandı..şimdi acaba biz mi bağlıyız kelimelere yoksa kelimeler mi bize bağlı?